..............(สังเวคปริกิตตนปาฐะ)..........

...................(สังเวคปริกิตตนปาฐะ)..........

พระตถาคตเจ้าเกิดขึ้นแล้วในโลกนี้ ;

เป็นผู้ไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง ;

และพระธรรมที่ทรงแสดงเป็นธรรมเครื่องออกจากทุกข์ ;

เป็นเครื่องสงบกิเลส, เป็นไปเพื่อปรินิพพาน ;

เป็นไปเพื่อความรู้พร้อม, เป็นธรรมที่พระสุคตประกาศ ;

พวกเราเมื่อได้ฟังธรรมนั้นแล้ว, จึงได้รู้อย่างนี้ว่า : -

แม้ความเกิดก็เป็นทุกข์ ;

แม้ความแก่ก็เป็นทุกข์ ;

แม้ความตายก็เป็นทุกข์ ;

แม้ความโศกความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกายความไม่สบายใจ ความคับแค้นใจก็เป็นทุกข์ ;

ความประสบกับสิ่งไม่เป็นที่รักที่พอใจก็เป็นทุกข์ ;

ความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจก็เป็นทุกข์ ;

มีความปรารถนาสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นนั่นก็เป็นทุกข์ ;

ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เป็นตัวทุกข์ ;

ได้แก่สิ่งเหล่านี้ คือ :-

ขันธ์อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นคือรูป ;

ขันธ์อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นคือเวทนา ;

ขันธ์อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นคือสัญญา ;

ขันธ์อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นคือสังขาร ;

ขันธ์อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่นคือวิญญาณ ;

เพื่อให้สาวกกำหนดรอบรู้อุปาทานขันธ์เหล่านี้เอง,

พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น เมื่อยังทรงพระชนม์อยู่,

ย่อมทรงแนะนำสาวกทั้งหลาย เช่นนี้เป็นส่วนมาก ;

อนึ่ง คำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น, ส่วนมากย่อมเป็นไปในสาวกทั้งหลาย, มีการจำแนกอย่างนี้ว่า :-

รูปไม่เที่ยง ;

เวทนาไม่เที่ยง ;

สัญญาไม่เที่ยง ;

สังขารไม่เที่ยง ;

วิญญาณไม่เที่ยง ;

รูปไม่ใช่ตัวตน ;

เวทนาไม่ใช่ตัวตน ;

สัญญาไม่ใช่ตัวตน ;

สังขารไม่ใช่ตัวตน ;

วิญญาณไม่ใช่ตัวตน ;

สังขารทั้งหลายทั้งปวงไม่เที่ยง..

ธรรมทั้งหลายทั้งปวงไม่ใช่ตัวตนดังนี้.

พวกเราทั้งหลาย เป็นผู้ถูกครอบงำแล้ว ;

โดยความเกิด ;

โดยความแก่และความตาย ;

โดยความโศกความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกายความไม่สบายใจ ความคับแค้นใจทั้งหลาย ;

เป็นผู้ถูกความทุกข์หยั่งเอาแล้ว ;

เป็นผู้มีความทุกข์เป็นเบื้องหน้าแล้ว ;

ทำไฉน การทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ จะพึ่งปรากฏชัดแก่เราได้.

เราทั้งหลาย ผู้ถึงแล้วซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้า แม้ปรินิพพานนานแล้วพระองค์นั้นเป็นสรณะ ;

ถึงพระธรรมด้วย, ถึงพระภิกษุสงฆ์ด้วย ;

จักทำในใจอยู่ ปฏิบัติตามอยู่ ซึ่งคำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้นตามสติกำลัง ;

ขอให้ความปฏิบัตินั้น ๆ ของเราทั้งหลาย ;

จงเป็นไปเพื่อการทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ เทอญ.